SPEEL HIER!

1000 nCr. (de hoge middeleeuwen). te naar Elgin, Schotland.
Een man van rond de 40 zit in een grote met rode stof bekleedde stoel, ter grootte van een troon. Hij leunt op zijn hand en staart verveeld naar buiten. Door de honger van vorig jaar zijn bijna alle boeren van zijn stuk land weg getrokken of omgekomen. Er is niemand meer.
"Mijnheer, de heks is er" zegt een lieve, zachte vrouwenstem. Een oude vrouw, van bijna 70, in een bedienden outfit wacht op reactie.
"Laat haar binnen" zegt de man nors.
De heks loopt de grote ruimte binnen, die met de mooiste versieringen en duurste stoffen bekleed is.
"Ik wil, dat iedereen die mijn land betreed, tegen gehouden wordt door een magische muur en mijn land nooit meer kan verlaten" zegt de man.
"Nooit meer! Hoor je me! Mijn land moet bewoond worden" schreeuwd hij naar de vrouw.
"Bouw een muur, om uw land en eenieder zie door de poort loopt, komt er nooit meer uit" zegt de vrouw, gemeen lachend.
De man, duidelijk een adelijke, knikt en staat op.
Bijna een jaar wordt er door honderden mannen aan de muur gebouwd, niet wetende wat ze te weeg brengen door deze muur neer te zetten. Precies een jaar na de wens van de koning, is de muur af. De heks keert nog één maal terug, om een spreuk uit te roepen over de muur. De enige die het land kan verlaten is de koning zelf.

De koning zit jaren alleen in zijn kasteel. Zijn bedienden sterven of vertrekken en hij blijft helemaal alleen en verbitterd over... zijn kasteel is onberijkbaar geworden door doornen en hij eet wat een magische pot hem voorschoteld.
De personages in dit verhaal komen vast te zitten op het land van de koning. Ook zij hebben in iedet huis een magische pot die hen van eten voorziet... je hoeft maar te wensen en het zit erin! Je moet het echter wel zelf klaarmaken.
Er zijn verschillende huizen in het dorp te vinden. In sommige huizen kan je wonen, anderen zijn winkels, waar je bediend wordt door magie en waar spullen niks kosten, als je maar alleen gebruikt wat je nodig hebt!
Er zijn echter wel regels verbonden aan het leven binnen deze muren!


Regels:
- Wie liegt, kan 48 uur lang, niks uit de pot wensen.
- Wie de winkels in het dorp uitbuit, zal producten krijgen met fatale werkingen, die ziekten, geestelijke mankementen en soms zelfs de dood tot gevolg hebben.
- Niemand mag het kasteel betreden, de gevolgen zullen zelf ondervonden moeten worden.
- Een ieder die probeerd te ontsnappen, zal gevangen worden in een vloek en vreselijke pijnen lijden.
- Deuren die op slot zitten, zitten dat niet voor niks!

"Laat me eruit" schreeuw ik terwijl ik op de poort sta. Met al mijn kracht ram ik met mijn vuisten tegen de grote, massieve, houten deur.
"Laat me er godverdomme uit" schreeuw ik. Het voelt alsof ik mijn stembanden kapot schreeuw.
Ik kijk naar mijn paard die rustig staat te kijken hoe ik me uit staat te sloven.
Verslagen loop ik naar het beest toe en stap er weer op. Ik wilde door deze stad om wat eten te kopen voor onderweg... maar dat zit er dus blijkbaar niet in. Er bleek niemand te zijn en nu kan ik er ook niet meer uit.
Net als ik weg wil rijden zie ik een bordje naast de poort.
Ik kijk was erop staat...
Even later sta ik met mijn mond vol tanden te staren naar het bordje.
"Ik kan hier nooit meer uit?" vraag ik verontwaardigd...
"Dat zullen we nog weleens zien" mompel ik. Op het bordje staan ook regels, over eten, winkels en de huizen. Ik kan hier gewoon een huis uitkiezen en daar gaan wonen, de winkels geven me alles wat ik nodig heb en eten komt uit een pot in ieder huis.
Ik rij weg, op zoek naar een huis dat ik wel bij mezelf vind passen. We moeten er maar het beste van maken... ookal geloof ik nooit dat ik hier niet uit kan... ik vind wel een oplossing!

Ik loop mijn kleine tijdelijke woning uit en loop in mijn tuintje.
Aan bijde zijden staan kruiden; keukenkruiden en geneeskrachtige
kruiden. Ik trek hier en daar wat onkruid weg.
Ik neem plaats op het oude bankje voor het huis.
In de verte zie ik zwanen overvliegen. Dromerig
staar ik ernaar, tot ze uit het gezichtsveld verdwenen zijn.
Ik ga hier bijna weg, nog 2 dagen, hou ik mezelf voor.
Want ik was namelijk iemand die rondtrekte.
Overmorgen ga ik naar het nabijgelegen dorp om
etenswaren enzo te halen, en dan trek ik verder.

Ik loop in rustige looppas naar wat huisjes. Het is een aardig dorp, redelijk groot en er lijken genoeg winkels te zijn. Ik loop het dorpsplein op. Er liggen keien en de hoeven van mijn paard klikken over de stenen.
"Dus ik mag een huis kiezen" mompel ik terwijl ik het dier op zijn schouder klop.
Mijn oog valt meteen op een groot huis met een soort schuur eraan.
"Daar kan jij mooi staan lieverd" zeg ik glimlachend tegen het dier.
Rustig loop ik naar het huis toe en voor de deur stap ik af. Mijn paard zet ik vast in het schuurtje.
"Ik kom je zo afzadelen" zeg ik terwijl ik weg loop naar de voordeur.
Er zit een sleutel in het slot. Ik draai de deur open en doe de sleutel in mijn zal.
Als ik de klink naar beneden doe gaat de deur verbazend geboeg soepel open, alsof hij dat iedere dag doet...

Ik voel dat er in de verte iets aan de hand is. Wat het is, weet ik niet. Ik weet alleen dat het niet goed voelt. Zonder woorden of daden begrijpt Daina mij. Ze begint te galopperen, steeds harder en harder. Uiteindelijk komt er een grote poort in zicht, of zicht, ik weet dat het er is, ook al zie ik het niet. Ik laat Daina stoppen en twijfel. Zou het daar vandaan komen? Het heeft iets onheilspellends over zich, toch ben ik nieuwsgierig. En als daar iemand is die hulp nodig heeft, moet ik hem helpen.
Ik kijk naar Athia, het kleine Lichtdraakje vliegt naar de poort en blijft daar hangen. Ik hoor haar zachte, enthousiaste geluidjes. Het zou vast niet erg veel kwaad kunnen.. Ik stap af en loop naar de poort. Daina lijkt onrustig te zijn, maar loopt toch mee. De rijspullen heb ik thuis gelaten, zonder zadel rij ik beter en ik heb nooit met hoofdstel leren rijden. Als Daina naast me staat, aai ik even over haar hals. Dan doe ik de laatste stap naar voren en duw ik tegen de poort. Hij is verassend licht, bijna alsof hij vanzelf open gaat.
"Hallo?" Voorzichtig loop ik naar binnen. Vrijwel meteen nadat Daina erdoor is gegaan, slaat de poort weer dicht. Verbaast kijk ik achter me. Ik loop een stukje terug en voel aan de poort, hij is inderdaad dicht. Dat lijkt me geen goed teken.. Daina is nu nog erger geschrokken. Ik aai haar en fluister tegen haar. "Iyes géo, iyes géo. Efoly emi."
Daina loopt langzaam verder, al snel haal ik haar in en volgt ze me. Ik zie een bord, ik ga er met mijn handen overheen, maar het is niet in braille, dus ik kan het niet lezen. Plotseling heb ik het gevoel dat ik bekeken word. Ik kijk onderzoekend om me heen. "Ewi," fluister ik tegen Athia. Dan vraag ik op normale toon: "Weet jij wat op het bord staat? Ik kan het niet lezen."

Ik verlaat mijn huisje en loop richting het dorp.
Hoe lang was ik hier al?
Geen idee eigenlijk.
Allang houd ik het niet meer bij.
Ik woonde in een 2 persoonshuisje, waar ik me aardig thuis voelde.
En op het moment heb ik toch geen zin om te reizen.
Ik neurie een beetje en kom dan uiteindelijk in het dorp.
Bij het dorp ga ik bij een put zitten en kijk het dorp rond.

Als ik uit het raam kijk zie ik iemand lopen.
"He" mompel ik en ik loop naar buiten.
"Hallo!" roep ik terwijl ik naar de persoon toe loop.
"Ik dacht dat hier niemand was! Wie ben je, wat is dit voor plek en is het echt zo dat ik hier niet meer weg kan" vraag ik aan één stuk door.
"Ik wil hier echt niet voor altijd blijven hoor" ga ik meteen verder.
Ik pauzeer even als ik merk dat de vrouw niet eens de kans krijgt antwoord te geven.
"Sorry ik ben Morgan" mompel ik en steek mijn hand uit.

Ik kijk op als ik iemand achter me hoor.
''Ik ben Saphira,''zeg ik als Morgan is uitgepraat.
''Je stelt veel vragen, maar ik druf ze niet te beantwoorden,''zeg ik.
''Ik ben dan bang dat ik niet de waarheid vertel omdat ik de waarheid zelf ook niet weet.''

Ik trek één wenkbrauw op.
"Oke" mompel ik.
"Hoe lang zit je hier dan" vraag ik dan maar... hopend dat ze daar wel antwoord op kan geven.

Ik krijg geen antwoord, het blijft stil. "Athia?" fluister ik. Het zit me nog steeds niet lekker. Ik heb nog steeds het gevoel dat iemand naar me kijkt. Daina lijkt ook onrustiger te worden, al kan het ook komen, omdat ik me niet op mijn gemak voel. Athia landt zachtjes op mijn schouder. Ik luister naar haar geluiden en knik.
Terwijl ik verder loop, begin ik een liedje te neuriën. Er hoort eigenlijk tekst bij, maar ik wil niet teveel opvallen. Of misschien durf ik gewoon niet voor een mogelijk publiek te zingen, ik weet het niet. Volgens sommigen is het een beschermingsspreuk, waarschijnlijk niet erg bekend. Mijn vader noemde het 'één van de liederen van de Natuur'. Ik heb nooit precies begrepen wat het betekende, maar ik vind het wel erg mooi klinken, ik ben altijd gek op de liedjes geweest.
Al snel kom ik dichterbij het dorp. Wat ik niet weet, is dat er in het Bos der Negen Levens, niet ver van mij vandaan, vreemd geritsel klinkt.

Ik kijk even naar de hemel en probeer te herinneren.
Minstens twee week, maar dat wist ze niet zeker.
''Ik weet niet precies, maar ik denk twee week,''zeg ik dan.
Dan draai ik me om en loop naar mijn huisje toe.
Voor het huisje ga ik er tegenaan zitten.
Ik heb geen zin in meer vragen.

Ik trek een wenkbrauw op als ik zie dat de vrouw zomaar weg loopt.
"Nou dan niet" mopper ik en ik ga terug naar het huis wat ik mijzelf toegeëigend heb. Binnen is het mooi ingericht... En alles is er... helemaal compleet. Ik loop naar boven om mijn slaapkamer te bekijken. Tot mijn verbazing zijn er 5 slaapkamers, 1 heeft een tweepersoonsbed en de andere 1 persoons bedden. Ik eigen me meteen de twee persoonskamer toe en leg mijn tas op het bed en mijn jas trek ik ook uit. Het is vrij lekker weer buiten en aangezien ik nog een stal moet creëeren, zal ik het wel warm krijgen.
Ik loop weer naar beneden en naar buiten, waar ik mijn paard afzadel en de schuur omtover in een perfecte stal...

Een dag verstreek.

Vandaag trek ik verder. Ik neem een tasje mee en doe er mijn spullen in. Mijn trouwe Wolf
Lukaï genaamd, wacht me buiten op. Ik pluk nog wat lavendel, hondsdraf, wormkruid,
brandnetel en zilverschoon en berg die veilig op in mijn klein koffertje. Met vochtige oogjes
kijkt Lukaï me aan terwijl ik me klaar maak om te vertrekken. Vandaag heb ik mijn olijfgroene,
tot de grond rijkende rok aan. Daar voel ik me het makkelijkst in. "Weldan, dat hebben we dan
ook weer gehad." Zeg ik tegen Lukaï. Hij lijkt het tries te vinden dat we dit huisje weer
verlaten. "Eerst naar het dorp en dan weer verder, Lukaï, kijk niet zo triest. Kom!" Ik loop
naar het Noorden. Ik had horen zeggen dat daar een dorp ligt. Wel een raar, eigenaardig dorp,
maar ik kan er evengoed mijn voorraden gaan halen. Met Lukaï aan mijn zijde stap ik
verder, over de droge grond van de warme zonnestralen heen.

Thmana Thin

De zon stond al redelijk hoog aan de hemel toen ze eindelijk ontwaakte. Met een gigantische geeuw
stapte ze uit haar klein bedje. " Oh , het is al laat " zei ze toen ze uit het raam naar de zon keek.
Vlug trok ze haar kleren aan en rende van de trap naar beneden. Ze was zo haastig dat ze bijna
over haar eigen voeten viel op de trap. Eenmaal beneden gekomen stapte ze naar haar klein houten
keukentje. " Potje een boterham " vroeg ze aan het potje en dat kreeg ze. Met de boterham nog half
in haar mond rende ze de keuken uit en probeerde terwijl haar jasje en tasje aan te doen en ging het huisje
uit. Haar huisje stond redelijk ver van de winkeltjes maar ze wandelede rustig door de straten. Ze zag de
grote muren rond haar staan. Hoe lang zou ze hier al zijn ? Vroeg ze zich af...

Edit door Nadine: Gelieve ook hier in de tegenwoordige tijd te spreken én in de ik-vorm!

Thmana Thin

" Je word het gewoon " zeg ik doodgewoon.
Even kijk ik naar beneden om mijn nek wat te ontlasten.
" Ja ,, je moet gewoon vragen wat je wilt aan het potje
en tadaam " zeg ik terwijl ik een sprong voorwaarst maak
met mijn armen gespreid. " Dan heb je je eten."
Ik kijk terug naar hun gezichten. " Thmana " zeg ik
terwijl ik mijn hand naar hun uitsteek.

Anoro Felagund

"Haa, jullie maken me wat wijs hee!" maar tot mijn grote ongenoegen merk ik aan hun gezichten dat ze het volstrekt menen.
"Waat! Nooit meer eruit!? Je wordt het gewoon?! Lieve lieve mensen, ik ben een Elf, op doortrek. Ik vestig me nooit, maar dan ook nooit op een plaats! nooit hoor je me!" Ik kom weer even tot bedaren. Het is ook hun fout niet. Na even denken stelde ik vast dat als dit een magische muur is, ik er mij moet bij neerleggen. Maar ik zal er alles aan doen om eruit te geraken.
"Weldan, wil iemand me de weg wijzen naar het dorp of moet iedereen onder de blote hemel slapen binnen in dit vervloekte stadje?"
Ik kijk hen fronsend aan. Lukaï piept, hij heeft door wat ze zeggen. Een heel speciale wolf, volgens mij heeft hij de gave gekregen om mensentaal te begrijpen.

''Volg mij maar'' zeg ik al ik richting het dorp loop.
De andere komen achter me aan.
Ik aan Falcus over zijn kop.
Falcus laat mijn schouder los en vliegt vooruit.
Uit dit landschap ontsnapen is onmogelijk, dat snap ik.
Ik ben benieuwd wie de veroorzaker van deze boel is.

Ik knipper met mijn ogen.
Was ik nu in slaap gevallen voor mijn huiisje?
Ik kijk naar de lucht en daarna om me heen.
Ik knipper met mijn ogen.
Een beetje verwart.

Als we het dorp binnen komen, zeg ik tgen anoro dat ze zelf een huis uit mag gaan zoeken.
"Ik heb zelf al een tijdje niks gegeten, dus ga ik daar maar eens wat aan doen" zeg ik een loop richting mijn huis.
Dan zie ik een vrouw voor een huisje een beetje verward rond zitten kijken.
Ik loop op haar af.
"Hallo, ik ben nieuw in dit...uhm...dorpje, en vroeg me af waar ik de iegenaar kan vinden'' zeg ik tegen de vrouw
''Trouwens, de naam is Lawrence" voeg ik er nog aan toe

Ik kijk op als ik iemand hoor.
''Ik ben Saphira,''zeg ik vriendelijk.
Ik sta op en kijk naar Lawrence.
''Wie de eigenaar is weet ik niet, wel weet ik dat je gewoon een huis uit mag zoeken,''zeg ik vriendelijk.

Ik kijk om.
Veel is er niet de zien: Het dropsplein, wat huizen en verder bomen die verderop samen een bos vormen.
''Hoelang ben je hier al?" vraag ik na een tijdje omkijken

Ik kijk op als ik voetstappen hoor.
Als ik mijn ogen open doe zie ik mensen in het dorp lopen. Er hangt meteen een groot vraagteken boven mijn hoofd. Zouden er dan meer mensen gevangen zitten? Ergens heb ik me er al bij neer gelegd dat ik hier vast zit. Ik verouder zo goed als niet en een tijdje op één plek moet te doen zijn... ik vind vanzelf wel een manier om eruit te komen.
Ik sta op en kijk naar de mensen. Ik ga niet naar ze toe, na de reactie van de vrouw die ik eerder tegen kwam.
Ik wacht wel tot zij naar mij toe komen, tenzij ik een confrontatie niet kan vermijden. Ik ga weer rustig zitten.

Ik loop achter de man met de valk aan, het dorp binnen.
Wanneer ik hoor dat ik een huis mag uitkiezen zeg ik "Oke, dan zie ik je later nog wel..."
"kom Lukaï, we gaan een huis uitzoeken." Lukaï loopt metteen naar een klein knus houten huisje,
voor 2 personen. Ik klop even aan op de deur en doe dan open.
Het is gezellig ingericht, enkele meubels en 2 bedden.

Thmana Thin

Ik keek even nors naar de elf terwijl ze uitschoot maar als ze
bedaard is glimlach ik even flauwtjes. Ook ik volg de man maar
ik ga niet naar mijn huisje , die was heel de andere kant op.
Dus ga ik gewoon op een bankje zitten die dicht bij de huisjes staat
van de andere personen. Gewoon een beetje voor me uitstaren.

Ik besluit rond de neuzen in het huisje. Het heeft 2 verdiepingen;
beneden kom ik een kamer binnen waar 2 schommelstoelen staan
en een ronde eikenhouten tafel met een paar stoelen errond.
Er is een klein fornuisje met kastjes waar potten en pannen in staan.
Ik loop de krakende houten trap op en kom terrecht in een kamer
met 2 bedden die tegen mekaar geschoven zijn. Stoffig, alsof ze al
een tijd niet gebruikt zijn. In de hoek staat een nachtkastje en aan
de andere kant een grote houten kleerkast. Die zou ik niet nodig hebben,
want ik heb niks meegebracht. Lukaï springt ietswat triest op het bed.
Met zijn vochtige ogen kijkt hij me aan. "We maken er het beste van,
terwijl we gaan kijken hoe we hier wegkunnen."
Ik vraag me af of die valk van de man niet kan wegvliegen? Moest ik
die valk zijn, ik had allang weggevlogen. Was ik nu maar een vogel.
Een zwaan, of een roodborstje ofzo. Dan kon ik hier wegvliegen. Ver,
ver weg. Terug naar mijn groep rondtrekkende Elfen. Wat zouden ze
nu wel niet denken? Ik zou inkopen voor hen doen in dit dorp,
we zouden weer afspreken bij het grote meer buiten de muren.
Maar nu zit ik hier vast. Zij zullen verhongeren en denken dat ik hen
verlaten heb. Troostend legt Lukaï zijn wolvenkopje op mijn schoot.